(za)Piski z pod róży: Powrót Króla.

Zwiedzanie czas zacząć. Plan przewidywał:

1. Batu Caves

2. Ogród ptaków

3. KL Tower

Batu Caves to jaskinie. W jaskiniach są świątynie hinduistyczne i najwyższy na świecie Murugan, ogród ptaków to największy na świecie ogród z wolno latającymi ptakami, KL tower jest chyba 7 co do wysokości wieżą telewizyjną.

Do jaskiń jedzie się pociągiem należącym do spółki KTM Komuter. Dlaczego o tym piszę? W KL wpadli na pomysł aby transport publiczny był prywatny. Zorganizowały go cztery niezależne firmy. Co to oznacza dla podróżnego? Że jak się przesiadamy, to drugi kawałek stacji może być daleko i potrzebujemy kolejny bilet. Czyli jadąc metrem nie kupimy jednego biletu z punktu A do punktu B, gdyż w punkcie C się przesiadamy do wagoników innej firmy. Mieszkańcy mają jakieś wielorazowe karty ale na każdą firmę karta jest inna.

Krótki poradnik Jazda transportem publicznym w Kuala Lumpur dla opornych.

Przed ruszeniem w trasę:

Ustalić dokładne nazwy przystanków przesiadkowych i końcowych

Zapamiętać jaki numer ma linia

Ustalić do której z firm należy.

Na przystanku każda firma ma swoje kasy, swoje automaty i swoje zasady. W pierwszej kolejności trzeba odszukać skrzydło w którym firma ma automaty, rozmienić pieniądze gdyż automaty przyjmują bilon i nominały 1 oraz 5 RM. Ani jednego ani drugiego zwykle się nie posiada w wystarczającej ilości. W automacie zmieniamy język na English (po dwóch dniach można pomijać ten krok. W każdym razie Iza mogła), pokazujemy stację, wybieramy ile biletów chcemy, szukamy w panice przycisku Cash i wprowadzamy pieniądz do systemu. W efekcie dostajemy żółtego albo niebieskiego żetona, czasami plastikową kartę. Reszta normalnie.

Przesiadka to powtórzenie procedury zakupowej ale… Punkt odszukać stoisko firmy przewozowej bywa trudny. Czasami trzeba przejść spory kawałek, a oznakowanie jest fatalne. Same przystanki od zewnątrz też się nie wyróżniają. To znaczy nie ma wielkimi literami napisanego i widocznego z daleka „MRT”, „LRT” czy „KTM”.

Używaliśmy następujących wynalazków:

KLIA Expres – kolejka z lotniska do KL Central. Naprawdę szybko.

Rapid KL – do hotelu i dojazdowo do innych stacji – kolejka typu Sky Train

KTM Komuter – do jaskini – pociąg podmiejski

Monorail – jak chcieliśmy dotrzeć do KL Tower – dwa krótkie wagoniki na jednej szynie. Wszystko wije się zygzakami w powietrzu.

GOKL – jak nie chciało się nam iść i woleliśmy stać w korku – bezpłatny autobus z klimatyzacją i wi-fi. Kursuje w centrum miasta. Są 4 linie. Autobusy jeżdżą co chwilkę.

Z ciekawostek. KTM pokazał nam, że pociąg do jaskiń odjedzie 10:35. Po 15 zmienili zdanie i zrobiła się 10:32. W efekcie przyjechał o 10:36. To się chyba względność czasu nazywa. W tych pociągach są różowe wagony tylko dla kobiet.

Kobiety mają też różową strefę do czekania na pociąg.

Zdania na temat tego, którą płeć to dyskryminuje były podzielone. Nie wiadomo też co zrobić z transwestytami.

Murugan faktycznie spory i kawał schodów pod górę przed nami.

Odpuściliśmy sobie Dark Cave. Zwiedzanie, to prawie godzina, w ubiegłym roku kilka jaskiń było, a doby nie rozciągniemy. Wystarczyła ta ze świątyniami.

A w środku po hindusku. Pełno różnego rodzaju scenek rodzajowych i ołtarzyków oraz plac budowy.

W drodze do ogrodu ptaków rzuciliśmy okiem na miasto.

To mural z poprzedniego zdjęcia. Domki raczej do rozbiórki.

Po drodze był też Meczet Narodowy.

W samym parku zaplanowane było zjedzenie obiadu. Knajpka ma miejsca na tarasie i tam warto usiąść. Ptaszyska są łase na wszystko co mamy na talerzu. Ten tukan był prawdziwy. Pochodził z rodzaju chciałabym a boję się.

W parku faktycznie spora część ptaszków lata luzem,

niektóre gniazdują,

tylko pawie pracują uczciwie.

Po parku wieża telewizyjna. Łatwo nie było. Znalezienie wejścia do KL Central od strony południowej jest w kategorii wyzwanie. Na samej stacji odszukane drogi do naszego MRT też do kategorii lekki, łatwy i przyjemny nie należało.

Fajna zabawka z tego MRT

Według mapy chwilę po wyjściu z MRT powinny być schody do parku przy wieży. Były ale zamknięte. Obeszliśmy w koło prawie cały park… Zgodnie ze starą malezyjską tradycją było jedno wejście do wieży. Podejście robiliśmy w deszczu i burzy. Z tego też powodu nie wpuszczali na taras widokowy. Ale po przejściu prawie 5 km nie było siły, która nas łatwo powstrzyma.